නිදහස අහිමි අපේ දරුවෝ

අද රටම අපේ අභිමානවත් 65 වෙනි නිදහස් සමරුව සමරනවෙලේ මට ටිකක් වෙනස් අදහසක් ආව.ඉතින් ඒක ඔයාලත් එක්ක බෙදාහදාගන්න ඒක හොදයි කියලා හිතුනු නිසා සටහන් කරනවා.

ඇත්තටම නිදහස කියන්නේ මොකක්ද?මං එහෙම කෙනෙක්ගෙන් ඇහුවොත් විවිධ අය විවිධ අදහස් දක්වන්න පුළුවන්.ඒත් මං හිතනවා අපි මේ නිදහස කියලා සමරන්නේ මුලික වශයෙන්ම අපේ චින්තන නිදහස කියලා.නැත්නම් සරලව කියනවනම් ඕන කෙනෙක්ට තමන්ට හිතෙන දෙයක් කරන්න[අනිත් අයට කරදරයක් නොවන විදියට]තමන්ට කැමති තැනක යන්න[රටේ නීතියට අනුකුලව]නැත්නම් තමන්ට හිතෙන කෑමක් ,බීමක්‌ ගන්න තියෙන නිදහස කියලා.ඒ නිදහසනේ අපිට සුද්දාගෙන් අහිමිවෙලා තිබුනේ.ඒත් ඉතින් එක්තරා අන්දමකට වර්තමානයෙත් රටේ මිනිස්සුන්ගේ චින්තන නිදහස සීමාවෙලා තියෙනවා තමයි.

ආ... කතාකරන්න ආපු දෙයින් පිට ගියානේ.මං අද කතාකරන්න බලාපොරොත්තුවුනේ වර්තමානයේ අපේ දරුවන් නිදහසක් අත්විදිනවාද ,නැද්ද යන්න ගැනනේ.අපි පොඩිකාලේ අපි වින්ද නිදහස දැන් දරුවෙක් විදිනවද කියල බැලුවොත් ගොඩ දෙනෙක් එකගවෙයි අපි විදපු නිදහසින් කොටසක්වත් දැන් ඉන්න දරුවෙක් විදින්නේ නැහැ කියලා.

ඒකට ඉතින් දෙමව්පියන්ට විතරක් දොස් කියලා හරියන්නෙත් නැහැ.එහෙමෙයි කියලා සමාජ ක්‍රමේට දොස් නැගලා හරියන්නෙත් නැහැ.අපි පොඩි කාලේ ගමේ වෙලේ ඇලේදොලේ දුව පැනලා නටලා අතක පයක් හූරගෙන කඩාගෙන හරි ගෙදර ආවා කියලා අපේ අම්මලා තාත්තලා අපේ නිදහස සීමාකරේ නෑනේ.ඒකනිසා මං හිතනවා එහෙම හැදෙන දරුවෙක් නිදහස් චින්තනයකට හිමිකම් කියනවා කියලා.අපිටත් වඩා අපේ තාත්තලාගේ කාලේ අය ඒ නිදහසට හිමිකම් කීවා.

දැන් දරුවෙක්ට බොහෝ වෙලාවට ඒ නිදහස අහිමිවෙලා තියෙනවා.නිකම් ගෙදර සෙල්ලම් කරලා තුවාලයක්හරි කරගත්තොත් ඉස්පිරිතාල ගානේ උස්සගෙන යන්නවෙනනිසා දරුවෙක්ට දුවලා පැනලා සෙල්ලමක්වත් කරන්න දැන් ඉන්න දෙමව්පියෝ ඉඩදෙන්නේ නැහැනේ.අපි ඒ කාලේ කරපු සෙල්ලම්වල තැන දැන් වීඩියෝ ගේම් අරගෙන.අනෙත් අතට අධ්‍යාපනේ ගත්තත් දරුවන් පැය 24 ම විෂය නිර්දේශේට අනුව වැඩකරවනවා මිසක කතන්දර පොතක්.කවි පොතක්වත් කියවන්න දැන් ඉන්න දරුවන්ට වෙලාවක් නැහැනේ.

අනෙක් අතට දැන් සමාජයේ දරුවන්ට හරිහමන් ආරක්ශාවක්වත් නැති නිසා දරුවෙක් පාරක තොටක ගිහින් ගෙදර එනකල් අම්මලා ඉන්නේ හිතේ ගින්දරින්.විශේෂයෙන්ම ගැහැණු දරුවන් ගැන.පුළුවන් අය තමන්ගේ දරුවන් අමතර පන්තියකටවත් නොයවා ගුරුවරු ගෙදරට ගෙනවිත් උගන්වන්නේ තමංගේ දරුවන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන හිතලයි.ඒත් ඒ දරුවා කවදාහරි සමාජෙට තනියම මුහුණ දෙන්න ඕන දවසට ඒ දරුවා කොච්චර අසරනවෙනවාද කියලා ඒ අම්මලා හිතන්නේ නැහැ.

විශ්වාසකරන්න...මන් දන්න ගැහැණු ළමයෙක් හිටියා වයස අවුරුදු 23 ක් වුනත් ජීවිතේට කවදාවත් බස් එකක ගිහිල්ලා නැති.පවුලේ එකම දරුවා වුනු නිසා ඒ දෙමව්පියෝ ඒ වෙනතුරුත් උදේට කාර් එකෙන් ගෙනවිත් අරලනවා ,හවසට ගෙනියන්න එනවා.අපිත් එක්ක දවසක් බස් එකේ යද්දී එයා මුහුණදුන්න අපහසුතාවයන් ඒ දෙමව්පියෝ දැක්කනම් තමන් තමන්ගේ දරුවාගේ නිදහස අහිමිකරලා කරගත්තු විපත ගැන ඇත්තටම කනගාටුවේවි.

මේ අධිවේගී සමාජ ක්‍රමය අනුව අපි වින්ද නිදහස අපේ දරුවන්ට දෙන්න බැහැ කියලා ගොඩ දෙනෙක් කියාවි.ඒක ඇත්ත,ඒත් ඒ දරුවන්ගේ නිදහස වුවමනාවට වඩා සීමාකරලා ඒ අයගේ අනාගතේ අදුරු කරන්න එපා කියලා තමයි මට මේ නිදහස් දවසේ ඉල්ලන්න තියෙන්නේ....