චූටී.....

චූටී අපේ ගෙදරට ඉස්සෙල්ලම ආවේ 1992 අවුරුද්දේදී.....මට අදටත් හොදටම මතකයි.කවුදෝ කෙනෙක් දවසක් රෑ අපේ සීයාගේ කඩේ ගාව පූස් පැටව් වගයක් අතැරලා ගිහින් තිබුනා.මේ වෙනකොට මාත් ඉස්කෝලේ දෙක වසරේ ඉගෙනගත්තේ.මං උදේ නැගිටලා කඩේ පැත්තට යනකොට චූටී විතරක් කඩේගාව අයිනට වෙලා හිටියා.එයාගේ සහෝදර සහෝදරියෝ ඔක්කොම පාරේ යන වාහනවලට යටවෙලා.අපි ඉස්කෝලේ යන්න බස් එකට නැග්ගේ අපේ කඩේ ගාවින්.මං ඉස්කෝලේ ගිහින් ආපු ගමන්ම බැලුවේ කඩේ ගාව චූටී ඉන්නවද කියලා.ඇත්තටම එයා ඒ දවස වෙනකල් නිකම්ම නිකම් පූස් පැටියෙක් විතරයි.කෙට්ටුම කෙට්ටු ඇගෙන් චූටී පූසෙක් විතරයි.ඒක නිසා එදා ඉදලා මං එයාට චූටී කියලා නම තිව්වා.

මං එනකොට චූටී කඩේ ගාව හිටියේ නෑ.බඩිගින්න වැඩි කමටම අපේ ගෙදර පැත්තට ඇවිත් බිත්තිය අයිනට වෙලා හිටියා.ඒත් අනිත් පූස් පැටව් වගේ දුකෙන් බෑගිරි ගහ ගහ නම් නෙවෙයි.ඒත් ඉතින් මොන පූසටද කිරි බඩිගිනි නැත්තේ.මං ඌව සීයට පෙන්නුවම සීයා ඌට කිරි ටිකක් හදලා දුන්නා.ඌ කිරි ටික බොන අතරේ ඌ එදා ඉදලා අපේ ගෙදර කෙනෙක් කරගන්න මං තීරණේ කළා.ගෙදර කවුරුවත් ඒකට අකමැති වුනා කියලා හෝ කැමති වුනා කියලා මට මතකයක් නෑ.ගෙදර කවුරුවත් ඌව එච්චර ගණන් ගත්තේ නෑ.කොටින්ම අපේ ගෙදර බලු සුරතලා වුනු "බෝතා" වත් අම්මගේ සුරතලා වුනු සුදු පූසවත් ඌව ගණන් ගත්තේ නෑ.ඒ වුනාට මට ඌ ගැන අමුතු ආදරයක් එදා ඉදලම තිබුනා.

කොහොම කොහොම හරි චූටී ටිකෙන් ටික ලොකුවුනා.ඇගෙන් ලොකු වුනත් චූටිගේ කෙට්ටු කමනම් කවදාවත් නැති වුනේ නෑ.ඒක නිසා උගේ ඒ හැටි ලස්සනක් තිබුනෙත් නෑ.මේ දවස්වලම අපේ අම්මගේ සුරතලා වුනු සුදු පූසත් මැරුණා.ඔන්න ඉතින් ගෙදර එකම පූසා වෙන්න චූටිට අවස්තාව ලැබුනා.ඒත් ඉතින් මං කලින් කිව්වා වගේ කවුරුවත් චූටිව ගණන් ගත්තේ නෑ.අක්කයි අයියයි ගිහින් ළඟ ගෙදරකින් පර්සියන් පූස් පැටියෙක් ගෙනාවා.එයයි පූසියෙක්.අපි ඌට නම තිව්වා කිටී කියලා.කිටී ආවට පස්සේ චූටිට ගෙදර තිබුණු තැනත් නැතිවුනා.කිටී ගෙදර සැටිය උඩ හිටියත් කවුරුවත් ගණන් ගත්තේ නෑ.ඒත් චූටී කඩේ ගාව බංකුව උඩ හරි හිටියොත් එලවන්න කවුරුත් අමතක කලෙත් නෑ.ඒත් චූටී මගේ සුරතලා වෙන එකනම් කාටවත් වලක්වන්න බැරිවුනා.

මේ සුරතලා කිව්වත් ඌ මට තිබුනේ එක්තරා ආකාරයක පුදුම ආදරයක්.කවදාවත් ඔඩොක්කුවට අරගෙන සුරතල් කරනවට චූටී කැමතිවුනේ නෑ.එහෙම කරන්න හැදුවොත් මගේ අතේ පාර හිටින්න හූරලා දුවන්න තමයි ඌ පුරුදු වෙලා හිටියේ.ඒත් මං පුටුවේ වාඩිවෙලා ටී.වී. බලනකොට ඇවිත් කකුල් දෙකේ අතිල්ලෙන්න චූටී හරි ආසයි.මේ වෙනකොට කිටී අම්මා කෙනෙක් වෙලා.ගේ පුරාම පූස් පැටව් මහා හයියෙන් කෑ ගහ ගහ දුවනවා.පර්සියන් පූසෝ නිසා උන්ව කාටවත් දෙන එක අමාරු වුනේ නෑ.ඇත්තම කියනවනම් උන් කිටීගේ බඩේ ඉදිද්දිම උන්ට ඕඩර් ආවා.ඒත් ඉතින් මේ පූස් කරදරේ ඉවසන්න බැරිව හිටියේ අපේ ආච්චිට තමයි.ආච්චි කියනවා මේ වසංගතේ ඔක්කොම කොහේ හරි ගිහින් දාන්න කියලා.ඒත් ඒ එක්කම කියනවා අරූගෙන් විතරයි කනක් ඇහිලා ඉන්න තියෙන්නේ කියලා චූටිව පෙන්නනවා.ඇත්ත තමයි චූටී කවදාවත් කෑම ඉල්ලලා අඩනවා මට ඇහිලා නෑ.ඌ ඒ තරම් හොද පූසෙක්.ඒත් මගේ ඒ සිතිවිල්ල වැරදියි කියලා ඊට ටික දවසකට පස්සේ මට තේරුනා.මං දවසක් අමු මාළු කූරියෙක් අරගෙන ඉරෙට්ටක අමුනලා චූටිට පේන්න අල්ලාගෙන හිටියා.ඌ ඇවිත් පනිනකොටම මාළුවා ඉරෙට්ටෙන් ඇදලා ගන්නවා.ඔන්න ඔය ටික ඇති චූටී පිස්සු වැටෙන්න.ඌ මහා හයියෙන් කට ඇරලා කෑ ගහනවා.......ඒත් සද්දයක් වත් නෑ.මං ලංවෙලා හොදට බැලුවා.දෙය්යනේ චූටී කෑගහනවා.ඒත් උගෙන් සද්දේ පිටවෙන්නේ නෑ.චූටී ගොළුවෙක්........අවුරුදු ගානක් ගිහිල්ලත් ඇත්තටම මටවත් අපේ ගෙදර කාටවක්වත් ඒක තේරිලා තිබුනේ නෑ.ඇත්තටම ඒක එහෙම වෙන්න පුලුවන්ද?අදටත් මට ප්‍රශ්නයක්.

ඔහොම ටික දවසක් යද්දී කිටීගේ පැටියෙකුත් අපි සුරතලේට හැදුවා.උගේ නම බූටී.අපේ අක්කගේ සුරතලා.මේ වෙනකොට චූටී ටිකෙන් ටික අපෙන් ඈත් වෙන්න අරන් හිටියේ.හිටපු ගමන් ගෙදරින් අතුරුදන් වෙනවා.ටික දවසකට පස්සේ ඔන්න හිටපු ගමන් රෑට අපි ටී වී බලබල ඉන්නකොට ජනෙල් රෙද්ද අස්සෙන් ඔලුව දාලා බලනවා.හොදට වට පිට බලලා තමයි ගේ ඇතුලට එන්නේ.මේ වෙනකොට චූටිට ඉතාම නරක පුරුද්දක් ඇතිවෙලා තිබුනා.ඒ තමයි හොරෙන් කන එක.ගෙදර කෑම මේසේ ඉටි රෙද්දේ එල්ලිලා ඉටි රෙද්දත් එක්ක භාජන ඇදලා දාලා කන්න තරම් චූටී නරක් වෙලා තිබුනා.ඊලගට බේරගන්න බැරිවුනේ නෙස්ටමෝල් ටින් එක.නියපොතු අස්සට දාලා ඌ ටින් පියන අරින හැටි මගේ ඇස් දෙකට දැකලා තියෙන නිසා මං විශ්වාස කරනවා.නැත්නම් කවුරුවත් හිතන්නේ නෑ පූසෙක් එහෙම ටින් පියන් අරීවී කියලා.චූටිගේ නරක ක්‍රියාකලාපේ නිසා ගෙදර කාටත් ඌව පේන්න බැරුව ගියා.ඌ නිකම්ම "හොර පූසා" කියන අන්වර්ථ නාමේ පටබැඳ ගත්තා.

චූටිගේ තවත් විශේෂත්වයක් වුනේ ඌ කවදාවත් වෙනත් පූසෙක්ටවත් කොටින්ම අහල පහල ගෙවල්වල හිටපු බල්ලෙක්වත් සත පහකට ගණන් නොගත්ත එක.අනිත් පූසෝ පස්සේ බල්ලෝ කොච්චර එලෙව්වත් චූටීව කන්න එක බල්ලෙක්වත් එලවනවා මම දැකලා නෑ.ඔහොම සැහෙන කාලයක් ගතවුනා.ඒ කාලය පුරාවටම චූටිත් අපේ ගෙදර කෙනෙක් වගේම ගෙදර කෙනක් නොවී වගෙත් අපිත් එක්ක හිටියා.මාත් සාමාන්‍ය පෙළ සමත්වෙලා උසස්පෙළ හදාරද්දී පන්ති යෑමේ පහසුවට මාතර නතරවුනා.ඒත් ගෙදර අපු වෙලාවට චූටී මට දකින්න හිටියා.ඒත් ඔහොම ටිකකාලයක් යනකොට චූටිව දකින්න නැතුව ගියා.මං ඒ ගැන ආච්චිගෙන් ඇහුවා.මොකද ආච්චි තමයි උගේ පරම හතුරා වෙලා හිටියේ.එතකොට ආච්චි කිව්වා "වත්ත උඩහට කොළදිවියෙක් පුරුදුවෙලා,ඌටවත් අහුවුනාද දන්නේ නෑ" කියලා.සමහරවිට චූටී කොලදිවියට අහුවෙන්න ඇති.ඒත් එහෙමවුනානම් කොලදිවියටත් සෑහෙන අමාරුවෙන්න ඇති කියලා මට හොදටම ෂුවර්.ඒත් මට සමහරවෙලාවට හිතෙනවා ඉස්සර වගේ එකපාරටම ඇවිත් ජනෙල් රෙද්ද අස්සෙන් ඔළුව දාලා බලාවි කියලා.මේක ලියන වෙලාවෙත් මං ජනේලේ දිහා බලං ඉන්නේ ඒකයි.......