යකා බාස්ගේ කතා වස්තුව - Going Solo 8

කොහොම කොහොමහරි අලුත් තැන ජීවිතෙත් පටන්ගන්න වුනා.හැබැයි ඉතින් සමහර දේවල් අපහසුවුනා වගේම සමහර දේවල් ඉස්සරට වඩා පහසුවුනා.මං කලින් කිව්වනේ අලුත් තැන තිබ්බේ අපේ සබ්බ්‍රාන්ච් එකක් කියල.ඉතින් ඒ හින්දම සේවකයින් දෙන්නෙයි ආරක්ෂක මහත්තයයි විතරයි රාජකාරි කෙරුවේ.පහසුකම් එහෙමත් සෑහෙන්න අඩුවෙන් තමයි තිබුනේ.හැබැයි තනියම හිතලා මතලා වැඩකරන්න නිදහසනම් ලැබුනා.

පහසුකම් අතින් කිව්වම ඉස්සෙල්ලම මතක්වුනේ කරන්ට් එක ගැන.ඕයි කාලේ ඒ පැත්තේ නිතරම කරන්ට් එක යනවා.ඉතින් ඒ වෙලාවට කරන්ට් එක ඉක්මනට එනවද නැත්ද කියලා බලං ඉන්න එක තම ගොඩක් වෙලාවට කරන්නේ.ඉක්මනට කරන්ට් එක ආපහු ආවොත් ගොඩ.නැත්නම් ඉතින් සදා සොත්ති තමා.එහෙම කිව්වට අපේ බ්‍රාන්ච් එකේ ජෙනරෙටරෙකුත් තිබ්බා.ඒක හැබැයි සුද්දෝ ලංකාව අතැරලා ගියපු කාලේ එකක්.ඩීසල් ජෙනියක්.හැබැයි ඔටෝ ස්ටාර්ට් වෙන්නේ නම් නෑ.ලෑන් මාස්ටරේ වගේ අතින් කරකෝලා තමයි ඉස්ටාට් කරන්න ඕන.හැබැයි ඉතින් මෙලෝ පුතෙකුටනම් ලේසියෙන් ඕක ඉස්ටාට් කරන්න බෑ.අපිට ඕක හැමදාම ඉස්ටාට් කරලා දුන්නේ බැංකුවට එහා පැත්තේ හෝටලේ මල්ලි.මිනිහා ඇගේ වීරිය ඔක්කොම දාලා හයියෙන් හය්යෙන් පුලිය කරකෝලා එකපාරටම හැන්ඩ්ල් එක අහකට ගන්න දස්සයා.වැඩේ තියෙන්නේ උගේ උජාරු කමට ඌ මට ඕක කියලා දුන්නේ නෑ හරියට.ඒක නිසා පරඩල වගේ හිටපු මට ඕක කවදාවත් ඉස්ටාට් කොරගන්න හම්බුනේ නෑ.

දවසක් උදේම කරන්ට් එක කපලා තිබ්බා.එදා දවසම කරන්ට් එන්නේ නෑ කියලත් කලින් දන්නල තිබ්බේ.අපේ කරුමෙට හෝටලෙත් වහලා ඒකෙ මල්ලිත් කොහෙද ගිහින්.දැන් ඉතින් මොන දෙය්යන්ට කියන්නද?මම කීප වතාවකම උත්සහ කොලත් ජෙනිය නෝ හෙල්ලුම්.ඉස්සරහ ත්‍රීවීල් පාර්ක්‌ එකේ මල්ලිලා කීප දෙනෙකුත් ට්‍රයි කොරාට උන්ටත් බැරිවුනා.කෝම හරි දැන් උදේ 9 විතර වෙන්නත් ඇවිත්.කොමහරි ගනුදෙනු කටයුතුත් කරන්න ඕන නිසා අනිත් අය්යා මට කිව්වා "මල්ලි යකා බාස්වත් ගෙන්නලා මේක ඉස්ටාට් කොරගම්මු" කියලා.

කවුද අය්යේ යකා බාස් කියන්නේ? මම ඇහුවා.

මල්ලි මොනරාගල පැත්තට පයින් ටිකක් දුර යනකොට වමතට තියෙන තුරු පාරේ පොඩි ගැරේජ් එකක් තියෙනවා.ඒකෙ තමයි යකා බාස් ඉන්නේ.මිනිහා තමයි මේ මගුල කැඩුන වෙලාවට හැමදාම ගොඩ දැම්මේ.

මමත් ඉතින් එලියට බැහැලා මොනරාගල පැත්තට පොඩ්ඩක් ඇවිදගෙන යනකොට අර අතුරු පාර තිබ්බා.මං ඒ පාරට හැරුණත් එක්කම ඒ පාරේ ඇවිදගෙන ආපු මනුස්සයෙක් ඉස්සරහට හම්බුනා.මමත් බෝම විනීතව...

මහත්තයා...අර යකා බාස් ගේ ගැරේජ් එක තියෙන්නේ මේ පාරේද?

"මොකක්"

අර යකාබාස් උන්නැහේගේ ගැරේජ් එක තියෙන්නේ මේ පාරේද කියල ඇහැව්වේ 

"මේ මාත්තය....මයෙන් මුකුත් අහගන්න එපා.අරිද?ඒ මං තමයි"

හප්පේ...මේ යකාගේ මූණ දැක්කම නමේ වරදක් නෑ නේද කියල මට හිතුනා.නියම "යකා"

අනේ සමාවෙන්න...මං මේ බැංකුවෙන්..අපේ ජෙනිය ඉස්ටාට් වෙන්නේ නෑ,පොඩ්ඩක් බලල දෙන්න පුලුවන්ද?

මාත්තය බැංකුවට අලුතෙන්ද ආවේ?මයේ නම චන්ද්‍රසිරි.මං නැති තැන අර නම කිව්වට කමක් නෑ.අරිද?කෝ යන්කො බාන්ඩ.බැංකුවේ වැඩක් කිව්වම බෑ කියන්න බෑනේ ඉතින්.

ඔන්‍න‍ එතකොට තමයි මගේ අගට ලේ ටිකක් ඉනුවේ.කෝම හරි යකාබාස් මාත් එක්කම බැංකුවට ආවා.ඇවිත් ඉතින් ජෙනිය ලග මජං ගොඩේ දන ගහගෙන ජෙනිය පරීක්සා කොරා.

"මේකේ ඇති අවුලක් නෑ.ඉන්න මං ඉස්ටාට් කොරලා දෙන්නන් "

කියල මෑන්ස් එක පාරින්ම ජෙනිය ඉස්ටාට් කොලා.

"මට ඉතින් හැම තිස්සෙම මෙතෙන්ට දුවගෙන් එන්න බෑනේ.මාත්තයත් මේක පූදුවෙන්න"කියලා මිනිහා මගේ අතට හැන්ඩ්ල් එක දුන්නා.මාත් කීප වතාවක්ම ට්‍රයි කොරත් ජෙනිය සුපුරුදු විදිහටම නෝ හෙල්ලුම්

"ඕම කරලා හරියන්නේ නෑ මාත්තය.හැන්ඩ්ල් එක කරකෝණ ගමන් මේ පොඩි චෝක් කෑල්ල උඩට කරල අල්ලගන්න ඕන.හැන්ඩ්ල් එක ගන්නවත් එක්කම මේක ආතාරින්න.එතකොට අරි....කඩේ මලයා මෙතක් මට කියලනොදීපු "ගුරු මුෂ්ටිය" යකාබාස් උන්නැහේ එක දවසින්ම මට කියලා දුන්න.ඊලග පාරේදී එක සැරේම ජෙනිය ඉස්ටාට් කොරන්න මට පුළුවන් වුනා.

"මරුනේ මාත්තය..."

කියල එක පාරටම යකා බාස් උන්නගේ මගේ පිටට ගැහුවා.මිනිහගේ අතේ ඇඟිලි පහේම මජං පාර මගේ සුදු පාට ෂර්ට් එකේ.ඒක දැකලා මිනිහට තවත් හිනා....මටනම් යස්ස කේන්තියක් ආවා.කොමහරි එදා වැඩකරෙත් බැංකුව ගාව රෙදිකඩේන් ෂර්ට් එකක් ගෙනත් ඇදගෙන.

කෝම හරි එයින් පස්සේ "යකා බාස්" මගේ හොදම යාලුවෙක් වුනා.හැමදාම හවසට ගැරේජ් එකේ වැඩ ඉවරකරලා බාර් එක පැත්තට යන ගමන් බැංකුවටත් ගොඩවෙලායන්න යකාබාස් උන්නැහේ අමතක කලේ නෑ.ඔහොම ටික දවසක් යනකොට මගේ කීමට බැංකු පොතකුත් ඇරලා හැමදාම කීයක්‌ හරි දාන්නත් මෑන්ස් පුරුදු වුනා.හැබයි ඉතින් වැඩ නැතිවුණා දවසට හවසට ඇවිත් පොතෙන් සල්ලි අරන් යන්නත් ඒ වගේම පුරුදුවුනා.කෝම වුනත් එදා වගේම හැමදාමත් අපේ ජෙනිය කැඩුණු වෙලාවට අපිට පිහිට වුනේ "යකාබාස්" උන්නැහේ තමයි.

මං එහෙං මාරුවෙලා එන දවසෙත් බැංකුවට ඇවිත් බෝම හොදින් ගොඩක් වෙලා කතාකරලා තමයි මෑන්ස් ගියේ.මනුස්සයෙක්ගේ පිටින් ස්වභාවය හෝ හැසීරීම ගැන දැකලා මනුස්සයෙක් ගැන තීරණේ කරන එක කොච්චර වැරදිද කියන අපූරු පාඩම මං මගේ ජීවිතේට එකතුකරගත්තේ "යකාබාස්" උන්නැහේ ආස්සරේ කිරීමෙන්.

එහෙදී මට මුණගැහුණු තවත් අය සහ සිද්දි සමගින් ඊලඟ කොටසින් හම්බෙමු.

ටටා.

රැකියා ස්ථානයේ උසස්වීමක් - Going Solo 7

කොහොමින් කොහොමහරි මං කියාගෙන ආපු සිද්දි කරුණු කාරනා අතරේ මාස 5 ක් 6 ක් විතර ගෙවුනා.ඔන්න ඊට පස්සේ දවසක උදේ මාව තමන්ගේ ගාවට කැඳවපු මැනේජර් මහත්තයා මට රැකියා ස්ථානයේ උසස්වීමක් සහිත ලිපියක් බාරදුන්නා.ඊළඟ සතියේ ඉදන් එතන වැඩකරන්න කියලා.සාමාන්යෙන් උසස්වීමක් ලැබෙනවා කියන්නේ පාටි දාලා සමරන්න ඕන වැඩක්නේ.ඒත් ඉතින් මේ උසස්වීමනම් මගේ හිතේ පොඩ්ඩක්වත් සතුටක් ඇති කලේ නෑ.

මොකද මේ උසස්වීම මට ලැබුනේ තනතුරෙන් නෙවෙයි.ඔයාල දන්නවනේ බුත්තල කියන්නේ තැනිතලා ප්‍රදේශයක් විත්තිය.ඉතින් මට මේ උසස්වීම ලැබුනේ අපේ බ්‍රාන්ච් එකේම සබ් බ්‍රාන්ච් එකක් වුනු බඩල්කුඹුරට.ඉතින් බඩල්කුඹුරට යන්නනම් තැනිතලාවේ ඉදලා කන්දක් දෙකක් නැගලා ටිකක් උඩින් තියෙන පැත්තකට යන්න වෙනවා.ඔන්න ඕකයි මං කිව්ව උසස්වීම.ඒ කියන්නේ වැඩකරන තැන මුහුදුමට්ටමේ ඉදලා උසින් පිහිටා තිබීමයි මට ලැබුණු උසස්වීම.බඩල්කුඹුර තියෙන්නේ මොනරාගල පස්සර-බදුල්ල පාරේ තැනක.හැබැයි බුත්තල ඉඳලා බඩල්කුඹුරට වෙනම පාරක් තියෙනවා.කිලෝමීටර් 16ක් විතර.ගොඩ කෙනෙක් නොදන්නවා වුනාට බුත්තල කතරගම රජමාවත නියම විදිහටනම් පටන්ගන්නේ බඩල්කුඹුරෙන්.දැන් කීප තැනකම මේ රජමාවත ගැන කියලා තියෙන නිසා මේ ගැන නොදන්නා කෙනෙක්ට කුකුසක් ඇතිවෙන්න පුළුවන් මොකක්ද මේ රජමාවත කියන්නේ කියලා.

දුටුගැමුණු රජතුමා එළාරත් එක්ක ෆයිට් කරන්න කලින් කතරගමට ඇවිත් ආශිර්වාද එහෙම අරගෙනලුනේ ගමන පිටත්වුනයි කියන්නේ.අන්න එහෙම කතරගම -බුත්තල - බඩල්කුඹුර -බිබිල - මහියංගනය හරහා තමයි ඔන්න ඔය කියන රූට්‌ එක වැටිලා තිබුනයි කියන්නේ.ඉස්සර නිකන් පස් විතරක් දමාපු පාරක් වුනාට ප්‍රේමදාස මහත්තැන් ගම්උදාව වෙලේ තමයි ඔය රජමාවත එළිපෙහෙළි කොරලා තාර පේන්ට් කරලා අරන් තියෙන්නේ.අපේ හැලපය්යා එහෙම ඕවයේ වග කියනවනේ.අනිත් අතට බඩල්කුඹුර ප්‍රසිද්ද වෙන්න තවත් හේතුවක් තමයි ඔය 1818 ඌව වෙල්ලස්ස කැරැල්ල වෙලාවේ ඒ මිෂන් එක ඇබෝර්ට් කොරන්න එවාපු කැප්පෙටිපොල නිලමේ සුද්දගේ පුකට පයින් ගහලා අපේ පැත්තේ කැප්ටන්සිය භාර අරගෙන තියෙන්නේත් ඔය බඩල්කුඹුර හරියේ තියෙන අළුපොත ගමේදිලු.ඔන්න ඔහොමයි තොරණේ විස්තරේ..තව ඉස්සරහට කරුණු කාරනා කියන්නම්කො...

ගෙදර ඉදලා හැතැම්ම 100 කටත් වැඩිය දුර ඇවිත් වැඩකොරපු මට තව හැතැම්ම 10 ක් විතර දුරට යන්න වුනා.ඒත් ඉතින් බඩල්කුඹුරේ නවතින්න තැනක් හොයාගන්නවට වඩා බුත්තල චමරියේම ඉන්න එක හොඳයි කියලා මං තීරනේ කොලා.මොකද බෝඩිමක නැවතුනොත් වියදම් වැඩියි.මේ වෙනකොට චමරියේ බජට් එක පාලනේ කලෙත් මම.ඒ කිව්වේ කෑම උයන්න ගේන බඩුවල වියදම එකතු කොරලා මාසේ පඩි දවසට එක එකාගෙන් ඉල්ලලා කඩේ බිල පියවන එක තමයි.හැබැයි මාසේ අන්තිමට එකතු කොලාට සතිපතා අයවැය විස්තරේ සාමාජිකයින් දැනුවත් කොරන්න ඕන.එතකොට වැය පාර්ශවය අසාමාන්‍ය ලෙස ඉහල ගිහිල්ලා තිබුනොත් සාමාජිකයින්ට පුළුවන් ප්‍රශ්න කරන්න.ඕවා ඉතින් ඔය චමරිවල හිටපු කස්ටිය දන්නවා ඇතිනේ මටත් වඩා හොඳට.හැබැයි ඉතින් මේ බජට් එක රන් කරන එකෙන් වාසිවලට වඩා වුනේ පාඩු.වාසිය තමයි තමන් කැමති කෑම ජාති ගේන්න පුළුවන් වෙන එක.පාඩුව තමයි 'දෙන්නන් කාසි" ප්‍රමාණය ඉහල යාම නිසා තමන්ගේ පොකට් එකට වැඩි බරක් දරන්නට සිදුවීම.

හරි වත්ත වටේ ගියා ඇති..ආයෙත් ට්‍රැක් එකට වැටෙමු.බඩල්කුඹුර කියන්නේ අපේ සබ් බ්‍රාන්ච් එකක් කියලා මං කිව්වනේ.ඉතින් ඒකෙ වැඩකලේ සේවකයෝ දෙන්නයි සිකුරිටි මහත්තයයි විතරයි.ඇත්තම කියනවනම් ඒ කාලේ අපේ බඩල්කුඹුර බ්‍රාන්ච් එක දිව්වේ ටිකක් අමාරුවෙන්.ඒකට හේතුවුනේ අපේ සබ් බ්‍රාන්ච් එකක් තිබුනත් වෙනත් වාණිජ බැංකුවක දෙකක ප්‍රධාන ශාඛා බඩල්කුඹුරේ පිහිටා තිබීම.ඉතින් ඒවත් එක්ක හැප්පිලා වැඩකරන්න හෙනම ගේමක් දෙන්න ඕන.ඒ දවස්වල අපේ උන්දලා ඔය බඩල්කුඹුරේ රිලීෆ් එකක්වත් යන්න එච්චර කැමති නැහැ.මොකද අඩු පහසුකම්,ප්‍රවාහන අපහසුකම් සහ ඒ දවස්වල සමහර ගිණුම් පරිගනකගත නොකර තිබීම නිසා.කොටින්ම කිව්වොත් ස්ථිර තැන්පත් ගිණුමක් වහන්න ආවොත් වැඩ ඔක්කොම පැත්තකින් තියෙලා තැන්පතුව තිබිච්ච දිනගණන් අනුව පොලිය හදලා බලන්න ඕන.අවුරුදු කිහිපයක් පරණ එකක්නම් වැඩ ටිකක් වැඩියි.

ඒත් ඉතින් ලැබුණු වෙනස හුරුවෙන්නත් එක්කලා මං ඔන්න වැඩභාරගන්න තියෙන දවසෙම බඩල්කුඹුරට ගියා.ඒ දවස්වල අපි බඩල්කුඹුර බ්‍රාන්ච් එකේ වැඩකලේ අඟහරුවාදා සිට සෙනසුරාදා දක්වා.ඉරිදයි සඳුදයි තමයි නිවාඩු දවස්.සෙනසුරාද පොළ නිසා තමයි සෙනසුරාදට බ්‍රාන්ච් එක ඇරියේ.ඒ දවස්වල චෙක් ගනුදෙනු එහෙම නොකළ නිසා සඳුදා වැහුව කියලා අවුලක් වුනේ නෑ.බඩල්කුඹුර ගැන කියනකොට ඉතින් ප්‍රවාහනේ ගැනත් නොකියා බැහැනේ.මං ඉතින් උදේ වැඩට ගියේ බුත්තලින් උදේ 6.15 ට පටන්ගන්න සීටීබී බස් එකේ.ඒක මගහැරුනොත් යන්න ඕන බඩල්කුඹුර - මාලිගාවිල බස් එකේ.ඔය බස් එකටනේ පස්සේ කාලෙක කොටි ගහලා මහා මිනිස් සංහාරයක් කලේ.මං ඒ ගැනත් කියලා තියෙනවනේ.හැබැයි ඒ බස් එකේ ගියොත් ටිකක් පරක්කු වෙලා තමයි වැඩට යන්න වුනේ.ඒක නිසා කොහොම කොහොමහරි උදේ බස් ඒකට දුවාගන්න මං පුරුදු වුනා.බයිසිකලෙත් ඒ වෙනකොට අරගෙන තිබුණු නිසා බයිසිකලෙන් චමරියේ ඉඳං ඇවිත් ටවුමේ අඳුනන කඩයක් පිටිපස්සේ බයිසිකලේ දාලා බස් එකේ එල්ලෙන්න තමයි මං ඒ දවස්වල පුරුදුවෙලා හිටියේ.

උදේ බස් එක එලෙව්වේ "සිරි" කියලා අය්යා කෙනෙක්.අය්යා කිව්වට අපේ තාත්තට වඩා වයස ටිකයි අඩු මං හිතන්නේ.දකුණු පලාතෙන් ඒ පැත්තට ගිහින් පදිංචි වුනු කෙනක් නිසා සිරි අය්යා මට බොහොම හිතවත් වුනා.ඔය ගම්පලාත් වලින් ආපු කස්ටිය දැන අඳුනගත්තම අපිට වුනත් ගොඩක් සතුටක් ඇතිවෙනවනේ.ඒක නිසා මං පොඩ්ඩක් පරක්කු වෙන දවසට විනාඩියක් දෙකක් බස් එක අද්දන්නේ නැතුව බලං ඉන්නත් සිරි අය්යා අමතක කලේ නෑ.ඒකට ප්‍රති උපකාරයක්‌ විදිහට සිරි අය්යා බලාපොරොත්තු වුනේ බස් එක බඩල්කුඹුරේ බෝ ගහ යට නවත්තලා තියෙන වෙලාවට බැංකුවේ පත්තරේ අරන්ගිහින් බස් ඒකට වෙලා බලන්න ලැබෙන වාසිය විතරයි.

බුත්තලයි බඩල්කුඹුරයි අතර පාරේ ඒ දවස්වල ටිකක් සීග්‍ර බෑවුමක්‌ තියෙන කඳු ගැටයක් තිබුනා.බස් එක ටිකක් පරණ නිසා සෙනග වැඩිවුනාම බස් එකට මේ කන්ද ඇදගන්න අමාරුයි.ඉතින් අපි කොරන්නේ කන්ද පාමුල බැහැලා පයින්ම කන්ද ඇදලා ආයෙත් කන්ද මුදුනේදී බස් එකට ගොඩවෙනෙක.හැබැයි එහෙම වුනා කියලා කවුරුවත් බස් එකටවත් ඩයිවර් මහත්තයාටවත් දොස් කිව්වා කියලා මට මතකයක් නැහැ.අනිත් එක තමයි කන්ද පාමුල හිටපු විදිහටම කන්ද මුදුනේදීත් කවුරුත් කලබලයක් නැතිව බස් එකට ගොඩවුණු හැටි.කවුරුවත් රන්ඩුවුනේවත් තල්ලු කරගත්තෙවත් නෑ.ඔන්න ඔහොමයි ඒ පැත්තේ මිනිස්සු.

මිනිස්සු ගැන කිව්වම මතක් වුනේ.බුත්තල ඉඳලා ඒ හැටි දුරක් නොවුනට බඩල්කුඹුරේ තිබුනේ ටිකක් සවුම්‍ය දේශගුණයක්.ඒක හින්දමද මන්දා බුත්තල ගෑනු ළමයි වගේ නෙවෙයි බඩල්කුඹුරේ ගෑනු ළමයි ගොඩක් සුදුයි.ඕන්න බලන්න දෙශ්ගුනෙත් හැටි.මිනිස්සුන්ගේ බාසාවත් බුත්තලට වඩා ටිකක් විතර වෙනස්.ඒ දවස් වෙනකොට බඩල්කුඹුරේ පැත්තේ ප්‍රදාන ආදායම් මාර්ග වෙලා තිබුනේ උක්වගාව සහ රබර් ඇතුළු ගම්මිරිස් වැනි අපනයන බෝග වගාව.බස් එක ගැනනේ කතාකරකර හිටියේ.මං බඩල්කුඹුරේ වැඩට ගිහින් අවුරුද්දකට විතර පස්සේ ප්‍රයිවට් බස් එකකුත් පාරට දැම්මා.ඕන්න ඉතින් ඊට පස්සේ සුපුරුදු පරිදි ඔක්කොම කණපිට හැරෙන්න ගත්තා.

ඉස්කෝලේ ළමයි,මිනිස්සු ඔක්කොමවගේ ප්‍රයිවෙට් බස් එකේ යන්න පුරුදු වුනා.සීටීබී එකට වඩා විනාඩි 20 ක් විතර පස්සේ ගමන පටන් ගත්තත් අතරමගදී සීටීබී බස් එක පහුකරලා යන්න ප්‍රයිවෙට් බස් එක හයියෙන් යන්න ගත්තා.අනිත් එක කන්ද නගිද්දී බස් එකෙන් බහින්නත් ඕන නැති නිසා මිනිස්සු වැඩිය කැමැත්තෙන් ඒ බස් එකේ යන්න පුරුදු වුනා.වැඩේ කියන්නේ මේ ප්‍රයිවෙට් බස් එක සමහර දවසට එලෙව්වේ සිරි අය්යගේම පුතා.පුතත් ඉතින් හැමදාම තාත්තා කියලා බලන්නේ නැතුව සීටීබී එකත් එක්ක රේස් යනවා.මෙහෙම ප්‍රයිවෙට් එකට වැඩියෙන් සෙනග යන්න ගත්ත නිසා සිරි අය්යලගේ ටාගට් එකට තමයි බඩේ පාර වැදුනේ.ඉතින් සිරි අය්යා මේ ගැන ගොඩක් හිතේ තරහින් තමයි හිටියේ.

දවසක් ඕන්න ඔහොම ප්‍රයිවෙට් එක සීටීබී එකට ඉස්සරකරන්න හදනකොට සිරි අය්යා ඒකට ඉස්සරකරන්න නොදී බස් එක නවත්තලා ඔලුව එලියට දාලා මහහයියෙන් "උඹේ අම්මට හු...... දැනගනින්" කියලා කිව්වා.අනේ මන්දා ගෙදර දේවල් ඔහොම එළිපිට කියන එක හරිද මන්දා.හැබැයි සිරි අයියගේ පුතානම් කවදාවත් තමන්ගේ ආච්චිගැන ඒ වගේ දෙයක්නම් කිව්වේ නෑ.

බඩල්කුඹුරේ මතක ගොඩක් තියෙනවා.ඉස්සරහට ලියන්නම්..

ටටා... 

දුප්පත් අපගේ බයිසිකලේ - Going Solo 6

ඕන්න එහෙනම් ඊළඟ කොටසටත් ආව.කලින් පොස්ට් එකේ අපේ අලි පැන්නිල්ල ගැන අපේ බ්ලොග් ලියන අවතාර් කොලුවා සුන්දර මඩ ප්‍රහාරයක් එල්ල කරලා තිබුනනේ.ඒවා බලල දැන් හිනා ගියත් ඇත්තටම ඒ සිද්දියට මූනපාපු වෙලේ දැනිච්ච මර බියනම් පොඩ්ඩක්වත් අමතකවෙන එකක් නෑ.

එහෙනම් අද කතාවට.අද ඉතින් කියන්න යන්නේ මගේ පලවෙනි ගමන් සගයා වෙච්චි මගේ දුප්පත් බයිසිකල් කට්ට ගැන.පොළොන් කතාවලදී මං කිව්වනේ පයින් ගමන අවදානම් නිසාම බයිසිකලයක් ගන්න මං තීරණේ කලා කියන එක.මං බයිසිකලේ ගත්තේ වැඩට ගිහිං මාස දෙකකට විතර පස්සේ.ඒ වෙනකොට දැන අඳුනගෙන හිටපු අපේ ගනුදෙනුකාර මහත්තයෙක්ගේ කඩෙන් තමා ගත්තේ.හැබැයි ඉතින් නම තියෙන ලුමාලා අනං මනං ජාතියේ එකක්නං නෙවි.නිකම්ම නිකම් කෑලි ෆිට් කොරපු බයිසිකලයක්.මට මතක හැටියට රුපියල් 4750 කට තමයි ගත්තේ.මුලින් රුපියල් 3000ක් දීලා ඒ මාසේ පඩි හම්බුනාට පස්සේ ඉතුරු ගාන බේරුවේ.

බයිසිකලේ ගත්ත දවසේ ඉදන්ම මගේ ජීවන චක්කරේ සෑහෙන වෙනස්කම් වෙන්න පටන් ගත්තා.වෙනදා උදෙන්ම නැගිටින්නේ චමරියේ ඉඳලා බැංකුවට තියෙන දුර පයින්ම අදින්න විනාඩි 15 ක් විතර යන හින්දා.ඒත් ඉතින් බයිසිකලේ තියෙන නිසා ඒ දුර විනාඩි 2 න් සුටුස්‌ ගාලා ඇදලා දාන්න පුළුවන් නිසා පශ්චාත් භාගයට ඉරගල වැටෙනකන් නිදාගන්නත් පුරුදු වුනා.හැබැයි ඉතින් ඕන්න මේ කාලෙම වගේ අපේ ඉවිල්ලටත් කණකොකා හඬලමින් තිබ්බ කාලේ නිසා උදේට කෑම කන්න ටවුන් එක එහා කෙලවරින් හොඳ කඩයක් හොයාගන්නත් මේ බයිසිකල් පැදිල්ල නිසා පුළුවන් වුනා.

දැන් මේ රබ්බඩඅය්යා වගේ හිටියට මං ඒ කාලේ කෝටුකිතය්යා වගේ.ඉතින් බයිසිකල් පැදිල්ල ඒ හැටි කම්මැලි වැඩක් වුනේ නෑ.හවසට වැඩ ඇරුනම ඇක්සසයිස් එකටත් එක්ක බුත්තල ටවුමේ ඉඳං ගම් උදාව රවුම වටේ ගොහින් එන එක ඒ කාලේ මගේ පුරුද්දක්.කොහොමත් එතකොට කිලෝමීටර් 3 ක් 4 ක් විතර බයිසිකලේ පැදෙනවා.ඉස්කෝලේ යනකාලේ සමහර දවසට ගෙදර ඉඳං මාතරට දෙපාරක් [ඔක්කොම දුර කිලෝමීටර් 32 ක් විතර ] බයිසිකල් පැදපු මට ඒක ඒ හැටි අමාරු වුනේ නෑ.කෝම වුනත් මේ බයිසිකල් පැදිල්ලෙන් වුන එකම හොඳේ තමා ඇඟපත තිබුණු ටිකත් නැතිවෙලා යෑම.

ඊළඟට ජීවන චක්කරේ වුනු වෙනස තමා ටිකක් වැඩ අඩු දවසට හවසට චමරිය පැත්තේ ඇවිත් වතුර ටිකක් නා කියාගෙන ආපහු වැඩට යන්න පුරුදුවුණු එක.ඒක වුනේ මෙහෙමයි හවසට ඉතින් ඔය අපි කඩවල් ගානේ එහෙම පොත්වලට සල්ලි එකතුකරන්න "ඩේලි කොලෙක්ෂන්" යනවා නෙව.ඉතින් අව් කූටකේ බයිසිකොලේ පැදලා දාඩිය මුගුරු හෙලාගෙන බැංකුවට ගිහිං වැඩකරන්න කලින් පොඩි වතුර පාරක් ඇඟට දාගෙන ගියාම ඇඟටත් පහසුයි වැඩත් ලේසියි.කොහොමත් ඒ කාලේ දැනට වැඩිය රෑ වෙනකල් අපිට වැඩකරන්න වුනා.ඒ.සී කාරිය එහෙම හයි කොරලා නොතිබුණු නිසා රස්නේ වැඩිකාලෙට ෆෑන් එකෙන් වදින හුළඟත් කම්මලේ මයිනහමෙන් හුලන්ගහන්නා වගේ තමයි දැනුනේ.ආ...බයිසිකලෙන් ආපු ගමන ඒ පාරේ කැලේ පැන්නා නෙව...ඉදිල්ලකෝ ආයිත් ඕන්න පාරට ගත්තා...

බයිසිකලේ ගැනිල්ලෙන් වුනු අනිත් හොඳේ තමා නිවාඩු දවසට,ගෙදර නොයන සති අන්ත වලට එහෙම පොඩි ට්‍රිප් එකක් කාරිය යන්න පුරුදුවුණු එක.ඕන්න එහෙම දාසක් මං අපිත් එක්ක වැඩකරපු ඒ පැත්තේ මල්ලිලා දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක කුඹුක්කන් ඔයේ නාන්න ගියා නෙව.අපි තුන හතරදෙනා පුට් බයිසිකල් පැදගෙන බුත්තල හෙළගම පාරෙන් තමයි ගියේ.ඔය පාරෙනෙව අර පස්සේ කාලෙක බස් එකට බෝම්බ තිව්වෙත්.ඕන්න ඉතින් අපි බෝම ලස්සනට බයිසිකල් පැදගෙන ගොහින් කුඹුක්කන් ඔයේ කැලේ මැදක් හරියට ගොහින් නෑවා.ඔහොම අපි ටිකක්වෙලා නාන කොට ඔයේ වතුරත් එක්ක කොලරොඩු පාවෙලා එන්න ගත්තා."අය්යේ ..අය්යේ..විගහට ගොඩට එන්න"අපිත් එක්ක ගියපු ඒ පැත්තේ මල්ලිලා ගොඩට දුවන ගමන් කෑගැහුවා.මාත් මේ මොකක්ද කියලා දන්නේ නැතත් කෝකටත් විගහට ගොඩට ආවා.එහෙම ඇවිත් විනාඩි දෙක තුනක් යන්න කලින් මහා වතුර පාරක් එන්න ගත්තා.අපි හිටපු හරියට නොවැස්සත් උඩහ පැත්තට වැහැපුගමන් දෙගොඩ තලාගෙන වතුර ගලන එක තමයි වෙන්නේ.ඊට කලින් ඔය දෙපැත්තේ එකකහුවෙලා තියෙන කොලරොඩු තමයි පාවෙලා එන්නේ.ඉතින් අපි ඕවෑ දන්නවයි කියලයි.කෝම හරි එදත් බේරුනා....නාලකියලා උයාගෙන ගියපු බත් ගෙඩි දෙකතුනටත් වගකියලා අපි ආපහු එන්න පිටත් වුනා.දෙය්යන්න්ටම ඔප්පු වෙච්චාවේ පාරට ඇවිත් බලනකොට බයිසිකල් රෝදේ කරකටුවක් [කර ගහේ කටුවක්] ඇනිලා හුළං බහින්න පටන් ගත්තා.ඉතින් මේ කැලෑපාරේ මොන වින්කල්ද?පයින්ම බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙනම එන්න පිටත් වුනා.ටිකවෙලාවකින් සමූපකාරෙ ලොරිය ඔක්කම්පිටියට ගිහිං එන ගමන් ඒ පාරෙන් ඇවිත් හම්බුනා.ඒක නිසා ඉක්මන්ට එන්න පුළුවන් වුනා.නැත්නම් තාම එනවා...

මං ඔක්කම්පිටියෙත් ටික දවසක් වැඩ කලා නෙව.ඕන්න ඉතින් එහේ වැඩකරන සමහර දවස්වලට බස් එක නැති දවසට මං වැඩට ගියත් මයේ බයිසිකලෙන් තමා.හැබැයි ඒ පාරේ වැලිආර කියන හරියේ අලි ඉන්නවා කියලා බැංකුවට එන කෙනෙක් කිව්වට පස්සේ මං බයිසිකලෙන් ඒ පාරේ යනඑක නැවැත්තුවා.ඒ වගේම මං කලින් කිව්වා වගේ අපි වැඩ ඇරිලා එනකොට රෑ වෙනවනේ.ඒකනිසා මං ටික දවසකින් බයිසිකලේට ඩයිනමොවකුත් හයිකොරගත්තා.හැබැයි ඒකෙන් පස්සේ වුනේ ලෙහෙසියක් වගේම තව අකරතැබ්බෙකුත්.ඒ තමයි අපේ කොස් මහත්තයාට බඩු මදිවෙනකොට ටවුමේ බාර් එකෙන් බඩු සප්ලයි කරන්න වුනු එක.ඉස්සරනම් 'මේ තිත්ත කරුවලේ යන්න බෑ" කියලා මග ඇරියත්."අනේ බං හොඳ එකාවගේ ගිහිං වරෙන්කො,දැන් බයිසිකලේට ලයිට් එකකුත් තියෙනවනේ" කිව්වම ඉතින් කට උත්තර නැතිවෙනවනේ.

බයිසිකලේ තිබ්බ හින්දම රෑට උයන්න කම්මැලි වුනාම ඕන වෙලාවක එලියට බැහැලා රෑ කඩේකින් කන්න යන්න පුළුවන් වුනු එකත් හොඳට හිටියා.ඕන්න ඔය විදිහට බයිසිකලේ හින්දම මගේ දින චරියාව සෑහෙන්න වෙනස්වුනා.හැබැයි ඉතින් කොච්චර පැද්දත් මං එහේ හිටපු අවුරුදු තුනටම මයේ බයිසිකලේ මගේ පොකට් එකට ලොකු බරක් වුනේ නෑ.උපරිම පැච් එකක් ටියුබ් එකක් බ්රේක් පළුවක් දෙකක් දාන්න ගිය වියදම තමා.ලොකුම වියදමකට කියලා ගියේ ඉතින් ටයර් එකක් දාන්න ගිය වියදම තමා.මං බඩල්කුඹුරේ වැඩට යනකොටත් උදේට බස් එකට යන්නත් බයිසිකලේ තිබ්බ එක ලොකු පහසුවක් වුනා.

වැඩට ගිහිං අවුරුදු තුනකට පස්සේ මට ස්ථාන මාරුවක් ලැබුනා..හැබැයි ගමට නෙවි..ගෙන්දගම් පොලවට.ඒක නිසාම ඇදුම් කැඩුම් ටිකත් අරං බස් එකේ නැග්ගට මට මයේ බයිසිකලේ ගේන්න පුළුවන් වුනේ නෑ.හැබැයි බුත්තලට කෝච්චියක්වත් දිව්වනම් කෝච්චියේ දාල එවන්න තිබුනා.ඒත් ඉතින් මට වුනේ මගේ දුක සතුට බෙදාගන්න හිටපු හොඳම යාලුවවත් දාලා එන්න වුනු එක.ඒක අදටත් මට ලොකුම දුකක්.ඊට සෑහෙන කලකට පස්සේ දවසක් මං බුත්තල ගියා.එතකොටත් බයිසිකලේ චමරියේ ඇතුලේ පැත්තකට කරලා දූවිලි වැදි වැදී තිබුනා.අපි ආවට පස්සේ චමරිය නිකම්ම පාළුවට ගිහිං.දවසක් අපේ ප්‍රයිවට් සිකුරිටි ලාල් අය්යා මට කෝල් කරලා "මල්ලි ..ලොකු කොල්ලා බයිසිකලයක් ඉල්ලනවා..මං චමරියේ තියෙන මල්ලිගේ බයිසිකලේ හදලා ගන්නද ?" කියලා ඇහැව්වා.මං හා කිව්වේ නෑ [මොකද මට හිතට එකඟව එහෙම කියන්න බෑ ] හැබැයි මං එපා කිව්වෙත් නෑ ........

ඡන්ද ඔට්ටුව සහ අලි පැන්නිල්ල - Going solo 5

සතියක්ම ගතවුනත් මොකුත්ම ලියන්න වුනේ නෑ.මුණු පොතේ කරක් ගහගහ හිටියා මිසක් මේ පැත්තේ එන්නවත් බැරිවුනා.ඒත් ඉතින් ගොඩක් අය කියෝලා මඩ එහෙමත් ගහලා තිබුනා.අනේ අපිනම් ඕවා පයිසෙකටවත් ගණන් ගන්නේ නෑ ආයුබෝවන්ඩ.ඒක නෙමෙයි දැන් අපේ ගෙදර නාකිත් දනගාන්න පටන් අරං තියෙන්නේ.මේ තියෙන්නේ ඒ ගොල්ලොන්ගේ වැඩ...

කළු සුදු - අපේ අක්කන්ඩිගේ බ්ලොගේ 

හරියටම වැරදියි - අපේ අය්යන්ඩිගේ බ්ලොගේ

ඒ පැතිවල ගිහිල්ලා නැති අය ඒ පැත්තේ ගිහිං හිත සැනසෙන්න මොනවා හරි කියලා එන්න හොඳේ.එනිවේ අද කියන්න ආපු කතාව කියන්න අමතක වෙනවා මේ අව් අස්සේ.going solo කතාපෙල දිගටම ඇදගෙන යන්නේ ඔයාල වගේ කියවන යාළුවොන්ගේ ඉල්ලීම් නිසා.නීරස නම් කියන්න ඕන....හොඳේ...එතකොට වෙන කතා ලියන්න බැරිය.

පොළොන් විමානෙක ඉඳලා වෙච්ච වින්නැහි ගැන ලිව්වනේ.ඊළඟට අපිට ලොකුම කරදර තිබුනේ අලින්ගෙන්...කිව්වට මොකද මුලින්ම කියන්න යන්නේ දෙපා අලියෙක් ගැන සිද්දියක්.අපේ කතානායකයා සුසිල් කියලා අපි කියමුකෝ (නියම නම නෙවි ).අපේ මේ සුසිල් අය්යා කපාපු දෙපා ඇතෙක්.කොටින්ම කිව්වොත් ඩී.ඇස් සේනානායක මහත්තයාටත් වඩා නියම යූ.ඇන්.පී කාරයෙක්.පුදුමේ කියන්නේ බොලව් මිනිහා බෙලිඅත්ත පැත්තේම කෙනෙක් වුන ඒකනේ.ඕන්න බලන්න ඒකෙත් හැටි.අපේ බ්‍රාන්ච් එකේ ඒ වෙනකොට අලි පක්ෂේ කීප දෙනෙක්ම හිටියත් සුසිල් අය්යා වගේ ප්‍රබලව අදහස් ප්‍රකාස කරන්න කවුරුවත් ඉදිරිපත් වුනේ නෑ.අපි ආණ්ඩුවට පක්ෂව කතාකලොත් (මේ වෙනකොට තිබුනේ නිදහස් සන්දාන ආණ්ඩුව) වෙඩි කාපු ඌර වගේ අපේ පස්සෙන්ම ඉන්න තැනකට ඇවිත් බැස්ටිය දෙන එක තමයි සුසිල් ගේ සිරිත.මිනිහා කියන එක අපි පිලිගන්නකම්ම මෑන්ස් නෙවෙයි එතනින් අඩියක්වත් හෙල්ලුනේ.

ඕන්න ඔහොම ඉදිද්දී ජනාධිපතිවරනෙත් ආවා.ඕන්න දැන්නම් සුසිල්ගෙන් කනක් ඇහිලා ඉන්න වෙන්නැති බව අපි ඔක්කොම දැනගත්තා.නිදහස් සන්ධානෙන් මහින්ද මහත්තයා ඉදිරිපත්වෙන බව දැනගත්ත දවසේ සුසිල් අය්යා මහහයියෙන් හිනාවෙලා කිව්වා "හප්පේ දැන් තමයි ඕන්න හිත ටිකක් සැහැල්ලු වුනේ කියලා" ඒ වෙනමොකවත් නිසා නෙමෙයි සුසිල් අය්යා ඒ කාලේ ඉදලම දැරුව මතේ තමයි රනිල් එක්ක දිනන්න අමාරුය කියන එක.ඉතින් ඒ නිසා සුසිල් අය්යා හිතුවා එහෙනම් ඕන්න යූ.ඇන්.පී එක දින්නම තමාය කියල.ඊට පස්සේ සුසිල්ගේ කටට පන ආපු තරමට අපිට කනක් ඇහිලා ඉන්න නැතිවුනා.කොහොමින් කොහොම හරි සුසිල්ගේ කටවහන්නත් එක්ක අපි ඔක්කොම එක්කහුවෙලා පොඩි ප්ලෑනක් ගැහුවා.ප්ලෑනක් කිව්වට මේක ඔට්ටුවක්.අපි ඔක්කොම පස් දෙනෙක් එක පැත්තක අපි කියන්නේ නිදහස් සන්දානේ දිනනවය කියලා.සුසිල් කියන්නේ යූ.ඇන්.පී එක දිනනාවය කියලා.ඔට්ටුව රුපියල් පන්දාහයි.ඔට්ටුවේ එකම කොන්දේසිය තමයි ඡන්දේ දවස වෙනකල් ඡන්දේ ගැන අදහස් ප්‍රකාස කිරීම දෙපාර්සවයටම තහනම්.අදහස් ප්‍රකාශ කරොත් ඔට්ටුව පරාදයි.අපි පස්දෙනෙක් අපේ පැත්තට ඉන්න නිසා පැරදුනත් එකෙක්ට පාඩුවෙන්නේ පුංචි සුපියල් දාහක් විතරයි.හැබැයි සුසිල්ට තනියම රුපියල් 5000 පාඩුව දරාගන්න වෙනවා.ඕන්න ඔය කියන කාරණේ සුසිල්ගේ ඔලුවෙත් වැඩකරලා තිබුනා.ඒකනිසා මෑන්ස් කල ඉල්ලීමක් අනුව පොඩ්ඩක් කොන්දේසි වෙනස් කරන්න අපි තීරණේ කලා.

අපි පැරදුනොත් අපි රුපියල් 5000 අපි සුසිල්ට දෙන්න ඕන.සුසිල් පැරදුනොත් සුසිල් සල්ලි දෙන්නේ නෑ...ඒ වෙනුවට පස්පාරක් බැංකුව වටේ බඩගාන්න ඕන.මේ යෝජනාව ගෙනාවේ සුසිල්මයි.ඒක නිසා අපිත් පැනලා කැමතිවුනා.කොහොමින් කොහොමහරි චන්දෙ දවස වෙනකල් අපිට කනක් ඇහිලා ඉන්න ලැබුනා.චන්දෙට දවස් දෙකකට කලින් සුසිල් නිවාඩු දාලා ගෙදර ගියා.හත්දා මගුල් කාලා තමයි එන්නේ කියලා අපිට කියලා ගියේ.මෑන්ස් එනකොට කට්ටියගෙන් සල්ලි එකතුකරලා ලියුම් කවරෙක දාලා තියන්න කියලත් මට කියලයි ගියේ.චන්දෙ ඉතින් නිදහස් සන්දානේ දින්නා නෙව.මහින්ද මහත්තයා ජනාධිපතිවුනා.මෙන්න අපේ සුසිල් පහුවදා වැඩට එනවා.අපිත් ඉතින් සැදී පැහැදී සිටියා සුසිල් බඩගාන හැටි බලන්න.මිනිහම උදේ ඇවිත් කියනවා...

හරි ..මං සුදානම්..ඔට්ටුවේ හැටියට වැඩ කරන්න.හැබැයි ඊට ඉස්සෙල්ලා මේ blind wall දෙක කඩාපල්ලා....

ඇත්තනේ..අපිට අමතක වුනාට බැංකුව වටේ බඩගාන්න බෑ.බිත්ති දෙකක්ම හදලා තියෙන්නේ මායිමටම කරලා තාප්පෙත් එක්ක blind wall කරලා.ඕන්න ඔහොමයි සුසිල් ඔට්ටුව පැරදුනත් දින්නේ...කෝමද ටිකිරි මොලේ..

ඕන්න ඊලග අලි කතාවටත් අපේ සුසිල් අය්යා සම්බන්දයි.මං ඉතින් මාතර පැත්තේ එකා බව ඕගොල්ලෝ දන්නවනේ.ඒ කාලේ අන්තිම මාතර - මොනරාගල බස් එක බුත්තලින් අද්දන්නේ 4.15 ට.ඉතින් අපිට වැඩ බාගෙට දාලාතමයි සිකුරාදාට බස් එකට දුවන්න වෙන්නේ.ඒත් ඉතින් කවුන්ටරේට වැටුනට පස්සේ එහෙම එන එකත් අමාරුයි.හැබැයි අපේ සුසිල් අය්යා සිකුරාදාට ගෙදර යන්නේ එයයිගේ  Honda CD 200 මොටෝ බයිසිකලේ.මිනිහා ඉතින් බෙලිඅත්ත පැත්තේ පොරක් කියලා මං කිව්වනේ.ඉතින් බස් එක මිස්වුණු දාට මාත් මෑන්ස් එක්ක බයික් එකේ එන්න සෙට්වෙනවා.වැඩිපුර හෙල්මට් එකක් මෑන්ස් ගාවම තිබ්බා.ඒකෙ අමතර වාසිය තමයි සිකුරාදාට යන්න සෙට්වුනොත් ඉරිදා හවසට එන්නත් බයිසිකලේ සෙට් වීම.නැත්නම් හෙල්මට් එක විතරක් ගේන එක කරදරයිනේ.ඕන්න ඔහොම තංගල්ලට ඇවිත් එතනින් එහාට මාතරට යන බස් එකක් අල්ලාගෙන තමයි මං ගෙදර එන්නේ.ඔහොම බයික් එකේ එනකොට අපි එන්නේ බුත්තල කතරගම රජ මාවතෙන් ඇවිත් කතරගම තිස්ස හම්බන්තොට හරහා තමයි.මොකද එතකොට වැල්ලවාය තණමල්විල පැත්තෙන් එනවට වඩා කි.මී.15 ක් විතර ලඟයි.මාත් බයික් එකේ එන එකට සුසිල් අයියගේ අකමැත්තක් තිබ්බේ නෑ.මොකද එකක් බයික් එකේ තනියම යනකොට අවදානම වැඩිනිසා අනිත් එක මාරුවෙන් මාරුවට බයික් එක ගෙනියන්න පුළුවන් නිසා මහන්සියත් අඩුයි.

මං මේ කියන්න යන සීන් එක වුනේ ආන්න එහෙම දවසක අපි මොටෝ බයිසිකලෙන් බුත්තල ඉදලා කතරගමට එන අතරමග.ඒ කාලේ පාර හොදට හදලා තිබ්බේ නෑ.ඒක නිසා මාත් බෝම කැමැත්තෙන් සුසිල් අය්යටම සුක්කානම බාරදීලා පිටිපස්සේ එල්ලිලා යනවා.ඔහොම යනකොට තියෙනවනේ ගල්ගේ කියලා හරියක්.අර ගැන දෙවි දේවාලේ,හමුදා කදවුරක් එහෙම තියෙන්නේ.අන්න ඔය හරියේ හරියට අලි ඉන්නවා.හැබැයි ඉතින් කරදරෙකුත් නෑ.වාහනවලින් දෙන කෑම කන්න තමයිලු උන් ඔහොම ඉන්නේ.ඔහොම යනකොට දවසක් පාර අයිනටම වෙලා එක අලියෙක් උන්නා.මාත් ඉතින් අතේ තිබ්බ වඩේ පාර්සලේ වඩේ එකක් විතරක් තියෙන නිසා උගේ දිහාට විසිකරා.මෙන්න යකෝ පිළිමේ වගේ හිටපු එකා එකපාරටම බුල්ඩොසරේ වගේ පාරට පැන්නේ නැතැයි.දැන් මූ බයිසිකලේ පිටිපස්සෙන් එලෝනවා.අපේ ඇගේ ලේ වතුර වෙලා.මට නිකම් හොඳවැල පිටේ ගෑවෙනවා ගෑවෙනවා වගේ තේරෙනවා.බයටම හැරිලා බැලුවේ නෑ.අපිත් ඇරලම ආවා....දෙය්යන්ට පින් සිද්දවෙන්න අනතුරක් වුනේ නෑ.

අපි එදා බේරුනත් ඊට ගොඩ කලකට පස්සේ අපිත් එක්කම වැඩ කරපු අපේ සහෘද සේනක නම් සොයුරා මොනරාගල ඉදලා වැඩකරලා තමන්ගේ ගෙදර තියෙන කතරගම එන ගමන් ගල්ගේ හරියෙදීම ජීවිතෙන් සමු අරගෙන තිබුනා.වන අලි පහරදීමක්ද නැත්නම් වෙනත් අනතුරක්ද කියලා හරි හැටි කියන්න බැරිවුනත් ඔහු ගෙදර එන එයයිගේ ත්‍රීවීල් එකේ තිබිච්ච කෑම ජාති කන්න ආපු අලි වාහනේ පොඩිපට්ටම් කරලා තිබුනා.

කොහොමින් කොහොමහරි සුසිල් අය්යට ටික දවසකින්ම හම්බන්තොටට මාරුවක් ආවා.ඊට පස්සේ මට ගෙදර එන්න වුනේ බස් එකේම තමා.ඊට ටික දවසකට පස්සේ මටත් අපේ අනු ශාඛාවක් වුනු බඩල්කුඹුරට යන්න වුනා....ඊට පස්සේ වුනු දේවල් ඉස්සරහට කියන්නම්...

ටටා...

ප.ලි.-අලි ගැන තව කතා දෙක තුනක් තිබේ.ඉදිරි කතාවලදී කියන්නම්.

ගුණේගේ ඇඟට වැටුණු කරුමේ සහ තවත් පොළොන් කතා - Going solo 4

කස්ටියම ආසාවෙන් මගේ Going solo කතා පෙළ කියවන බව පේනවා.ඒක නිසා මේක දිගටම ඇදගෙන යන්න ඕන කියලා මට හිතුනා.මෙහෙම රස්සාව කරගෙන ඉන්නකොට අපිට හතුරුකම් කරන්න ආපු කස්ටියක් ගැනයි අද කියන්න යන්නේ.වෙණ කවුරුවත් නෙවි ඔය උඩ තියෙන පින්තුරේ ඉන්න කස්ටිය ගැන.

අපි හිටපු පැත්තේ මෙයාලගෙන්නම් අඩුවක් තිබුනේ නෑ.ඒක ඔයවගේ පැතිවල හිටපු dude,කෙන්ජි එහෙමත් දන්නවා ඇතිනේ.උදේ වැඩට යනකොට පාරපුරාම ස්ටිකර් ගැහුවා වගේ දෙතුන් දෙනෙක් අවසන් ගමන් ගිහින් ඉන්නවමයි.එහෙම වෙන්නේ රෑ කාලෙටත් තාරපාර රස්නේ නිසා පොලොඟු පාරට එනවා.එතකොට ඉතින් ලොකු වාහනේකට අහුවුනොත් ඉතින් සෙත්තපෝච්චි තමා.හැබැයි ඉතින් රබර් කෑලි වගේ නිසා පොඩි ත්‍රී වීල් ,ලෑන් මාස්ටර් වලට අහුවුනාටනම් මැරෙන්නේ නැති වුනුත් ඉන්නවා.කොහොමවුනත් කතාවට එමුකො.

බැංකුවල වැඩකරන අපි කොහොමත් ගෙදර එද්දී රෑ වෙනවා.ඒක ඉතින් ඔයාලා දන්නවා ඇතිනේ.3 ට 4 ට කස්ටමර්ලට දොර වැහුවට ඊට පස්සේ කරන්න දහසක් රාජකාරී තියෙනවා.විශේෂයෙන්ම දැනට වඩා ඒ කාලේ ඔක්කොම කොම්පීටර් කරලා නොතිබුණු නිසා හවසට කාලය යනවා වැඩියි.දවසේ ගනුදෙනු ඔක්කොම බැලන්ස් කරලා තමයි අපි එලියට බහින්නේ.එතකොට ඉතින් රෑ 8 ,9 වෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා.ඔන්න ඔහොම දවසක අපි වැඩ ඇරිලා චමරියට යන්න පාරට බැස්සා.අපේ කා.කා.ස වුනු ගුණේත් ගෙදර යන්න අපිට ටිකක් ඉස්සරහින් ගමන්ගත්තා.අපි කොහොමත් ඒ පැතිවල ඉදිද්දී කස්ටමර්ලා ඉන්න වෙලාවට විතරයි සපත්තු එහෙම දාගෙන ඉන්නේ.විශේෂයෙන්ම ඒ කාලේ ඒ .සී කරලා එහෙම නොතිබුණු නිසා හවස් වෙද්දී සපත්තු දෙක ගලෝලා සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන තමයි වැඩකරන්නේ.ගෙදර/චමරියට යන්නෙත් ඒ සෙරෙප්පු දෙක පිටින්.උදේට එනකොටත් සෙරෙප්පු දෙක දාගෙන ඇවිත් බැංකුවේ තියෙන සපත්තු දෙක දාගෙන වැඩකරනවා.

ඔන්න ඔහොම තමයි ගුණේත් හිටියේ.අපි මෙහෙම පාරේ අයිනේ යනකොට අපේ කනගාවින් වගේ උක්ගස් පටෝගත්තු ලොරියක් ගියා.ඒ වෙනකොට හිඟුරාන එහෙම වහලා නිසා ඒ පැත්තෙනුත් එන උක්ගස් ලොරි එන්නෙත් පැල්වත්තේ පැක්ටේරියට.ලොරිය ගුණේ පහුකරගෙන ගියා විතරයි.ගුණේ මහා හයියෙන් "බුදු අම්මෝ" කියාගෙනම බිම වැටුනා.අපි හිතුවේ ගුණේ ලොරියට හැප්පුනා තමයි කියලා.අපි හයියෙන් ගුණේ ගාවට දුවලා ගියා.මිනිහා කකුල බදාගෙන කෑ ගහනවා.

'මොකක්ද ගුණේ වුනේ? කකුල ලොරියට යටවුනාද ?

ගුණේ - මහත්තයෝ විගහට මාව ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්න.

අපිත් ටක්ගාලා පාරේ යන ත්‍රී වීල් එකක් නවත්තගෙන මෑන්ව ඉසිප්රිතාලෙට එක්ක ගියා.යන අතරතුරේ ගුණේම කලිසම ඉරලා රෙදි පටියකින් කකුල දනිස්සට පල්ලෙහින් හයියෙන් ගැටගහ ගත්තා.

ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් ප්‍රතිකාර කරාට පස්සේ තමා ගුණේ හරියටම වෙච්චි දේ අපිට කිව්වේ.උක්ගස් ලොරිය ගුණේ ගාවින් යද්දී ඒකෙ උක්ගස් අතරේ හිටපු තඩි පොලගෙක් ගුණේගේ ඇඟට වැටිලා තියෙනවා.වාසනාවකට වගේ පොළඟා ගුණේගේ ඇගට දශ්ට කරන්න වෙලා නෑ.කකුල මුලට වැටුනම කකුලට තමයි දෂ්ට කරලා තියෙන්නේ.කොහොමවුනත් ගුණේ ඒ පැත්තේම කෙනෙක් නිසා මීට කලින් කීප වතාවක්ම පොලොඟු දෂ්ට කරලා තියෙනවා.ඒක නිසා ඒ වගේ වෙලාවක වැඩ කරන්න ඕන විදිහ ගුණේ දන්නවා.අපිට එහෙම වුනානම් පොළඟා දැකලම පන යනවා.ගුණේ කලබල වුනේ නැහැ.ඒක නිසා ඇඟේ ලේ ගමනය වේගවත්වුනේ නෑ.කොහොමත් ඔය පොළොන් සර්ප විස හදවතට ගියාම ලේ කැටිගැහෙනවලුනේ.දෂ්ට කරපු තැනට උඩින් කකුල හයියෙන් ගැටගැහුවෙත් ලේ ගමනය අඩු කරන්න.කොහොමත් ඒ පැතිවල ඉස්පිරිතාලවලත් ඔය ඕවාට අවශ්‍ය එන්නත් එහෙම ලේස්ති කොරලාම තියෙනවා.කොහොමවුනත් ගුණේට ආපහු වැඩට එන්න පණක් කදක් ලැබුනේ ඊට සති දෙකකට විතර පස්සේ.

උක්ගස් අතරේ ඔය පොලොඟු හරියට ඉන්නවා.උක්ගස් කපන අයනම් දැක්ක තැන කැත්තෙන්ම උක්ගස් කපන්නා වගේ උන් දෙකට කපලා දානවා.උක්ගස් කපලා මිටි බැඳලා බිමදාලා තියෙද්දී ඒවා අස්සටත් මුන් රිංගනවා.අන්න එහෙම හිටපු එකෙක් තමයි ගුණේගේ ඇගට වැටිලා තියෙන්නේ.ගුණේ කියනවා "කොහෙවත් යන කරුමයක් මගේ ඇඟට වැටුනා කියලා".ඒකත් ඇත්ත තමා..

මේ කියන කතාවනම් අපිට වෙච්ච වැඩක් නෙවි.අපේ අසල්වැසි බ්‍රාන්ච් එකක හවස වැඩ ඉවරවෙලා සල්ලි ටික සේප්පුවේ දාන්න සේප්පු කාමරේට ගිහින් තියෙනවා.සල්ලි මිටි සීල් තියන්න අපි පාවිච්චි කරන ලාකඩ අපි උණු කරගන්නේ හොට්ප්ලේට් එකක් උඩ තාච්චියක් තියලා.ඒකට ලාකඩ කෑලි දාලා උනුවුනාම මේස හැන්දකින් ටික ටික අවශ්‍ය තැන් වලට වක්කර වක්කර සීල් තියෙන එකයි කරන්නේ.ඔන්න මෙහෙම සල්ලි සීල් තියෙන කොට එකපාරටම මේසේ යටට පොළගෙක් ඇදෙනවා ඒ බ්‍රාන්ච් එකේ කා.කා.ස. මල්ලි දැකල තියෙනවා.පොලඟට ගහන්න ලඟපාත දේකුත් නැති නිසා මෑන්ස් කරලා තියෙන්නේ එකපාරටම අර ලාකඩ තාච්චිය පොළඟාගේ ඇගට හලලා.ඌ එතනම පරලෝසපත්වෙලා වෙලා තිබුනා.අපායේ ලෝදිය හැලියට දැම්මා වගේ තමයි ඉතින්.සමහර අය කියවනවානේ සර්පයන්ට ටයිල් උඩ ඇදෙන්න බෑ කියලා.අමුලික බොරුවක්.බැංකුවේ පිටිපස්සේ දොර අස්සෙන් තමයි අරූ ඇතුලට ඇදිලා තියෙන්නේ.අපේ චමරියටත් එක දවසක් මාපිලෙක් ආවා.

දැන් ඔන්න පොලොඟු නිසා මට වෙච්චි සිද්දි.ඔය වගේ වැඩ ඇරිලා රෑ වෙලා චමරියට යන දවසක මම තනියම ගියේ.රෑ වෙලා යද්දී පාර කළුවර නිසා මම පොඩි ටෝච් එකක් ගහගෙන යන්නේ.ඒත් කල්පනාවක ගියපු නිසා පාරේ හිටපු පොළඟාගේ ලගටම එනකල් මම දැක්කේ නෑ.මගේ ජීවිතේ දැකපු ලොකුම පොළඟා තමයි ඒ.ඌ දැන් දරණේ ගහගෙන මගේ පැත්තට ස්..ස්...ගාලා මහා හයියෙන් පිඹිනවා.ඌව දැක්ක ගමන් මට එකපාරටම මොකක් කරන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව ගියා.ආපහු හැරිලා දුවන්න හිතුනත් කකුල් දෙක ලොක්වෙලා වගේ.මං උගේ දිහා බලාගෙන ඌ මගේ දිහා බලාගෙන.මේ ටික කියන්න මෙච්චර වෙලා ගියත් මේ ඔක්කොම වෙන්න තප්පර දෙක තුනකට වඩා ගියේ නෑ.එකපාරටම තක්බීර්වෙලා වගේ හිටපු මගේ ඇඟේ වැදී නොවැදී ත්‍රී වීල් එකක් ඇවිත් අර පොළඟාව යටකරා.ඒකෙ හිටපු මල්ලි දනිපනිගලා ලී පොල්ලකුත් අරං එලියට බැහැලා පොළඟාව එළොව යැව්වා.එතකොට තමයි මට හරියටම සිහිය කල්පනාව ආවේ.ඒ ත්‍රී වීල් එකේ හිටපු මල්ලි මාව ත්‍රී වීල් එකෙන්ම චමරියට ගෙනත් බැස්සුවා.මං සල්ලි දුන්නත් හයර් එකවත් ගත්තේ නෑ.ඒ පැත්තේ ත්‍රී වීල්වල සමහර අය එහෙම ලී පොල්ලක් අරගෙන යනවා.ඒ ඉතින් පොලොන්ගුන්ට වැඩේ දෙන්නම තමා.ඒ මල්ලි එහෙ ඉන්නකලුත් දැනටත් මගේ හොදම යාළුවෙක්.මිනිහ සම්බන්ද රසකතා ටිකකුත් ඉස්සරහට ලියන්නම්.හැබැයි ඒ මෑන්ස් ගෙන් අහලා තමයි හොඳේ.

පයින් යන එක වෙලාව යන වැඩක් වගේම මේ වගේ අවධානමත් වැඩි නිසා මම ඊට දවස් දෙක තුනකට පස්සේ පුෂ් බයිසිකලයක් ගත්තා.අතේ සල්ලි එච්චර නොතිබුණු නිසා කඩේට සල්ලි දුන්නෙත් දෙපාරකට.මගේ පලවෙනි වාහනේ වුනු බයිසිකලේ ගැන වෙනම දවසක ලියන්නම්.මං එහෙං එනකොට මගේ බඩු බාහිරාදිය ඔක්කොම ගෙනාවත් බයිසිකලේ ගේන්න බැරිවුනා.මට ඒ ගැන තියෙන්නේ අදටත් දුකක්.මං අන්තිමට එහේ ගිය වෙලාවෙත් බයිසිකලේ චමරියේ තිබුනා.දැන්නම් තියෙද දන්නේ නෑ.

මට ඊළඟ සිද්දිය වුනේ බයිසිකලේ යද්දීම තමා.වැඩ ඇරිලා බයිසිකලෙන් චමරියට එද්දී කෝල් එකක් ආවා.බයිසිකලේ ඉදගෙනම කකුලක් බිම තියලා කෝල් එක ආන්සර් කරනකොටම එක පාරටම කකුලට මොකක්ද "ටොක්" ගාලා වැදුනා.බලනකොටම පොළොන් පැටියෙක් කකුල මුල.එදා වෙලාවට සපත්තු දාගෙන හිටපු නිසා ජීවිතේ බේරුනා.ඒත් ඉතින් ලොකු පොළන්ගේක් වුනානම් සෙත්ත පෝච්චි තමා.දෂ්ට කරාට කකුලට වැදිලා තිබුනේ නෑ.සපත්තුවේ යන්තම් හීරිලා වගේ තිබුනා.

මගේ ජීවිතේ වාසනාවන්තම සිද්දියක් ගැන තමයි ඊලගට කියන්නේ.ඇත්තටම එදා මම කොහොම බේරුනාද කියලා අදටත් මට හිතාගන්න බෑ.එදා සිකුරාදා දවසක්.ඒ සතියේ සෙනසුරාදා මට වැඩ වැටිලා තිබ්බ නිසා මම විතරයි චමරියේ හිටියේ.අනිත් අය ගෙදර ගිහිං.අපේ චමරියේ වතුර ටැංකියේ බෝල් වෑල්ව් එකක් නෑ.ඒක නිසා ටැංකිය පිරවුනාට පස්සේ මීටරේ ගාවින් කරාමේ වහන්න ඕන.මං එද්දී මීටරේ ගාවින් කරාමේ ඇරගෙනම ගෙට ආවේ.ඇවිත් ඇගපත හෝදාගෙන ටී වී බලනකොට ටැංකිය පිරිලා වතුට වැටෙන සද්දේ ආවා.මේ වෙනකොට හවස 6.30ට විතර ඇති.යාන්තමට තමයි එලිය තිබ්බේ.වතුර කරාමේ වහන්න මම චමරියේ දොරත් ඇරගෙනම එලියට බැස්සා.මීටරේ තියෙන්නේ ගේට්ටුව ගාව.චමරියේ ඉදන් මීටර් 15 - 20 විතර දුරින්.හුඩ් එක යට තියෙන එළියත් එතෙන්ට වැටෙන්නේ යාන්තමට.මම ඇවිත් පාත්වෙලා කරාමේ වහලා ආපහු යන්න හැරුනා.ස්....ස්...ස්...ගාලා වතුර කරාමේ ගාවින් සද්දයක් ආවා.මං හිතුවා කරාමේ හරියට වැහිලා නැතිව වතුර ලීක්‌ වෙනවා තමයි කියලා.මම ආපහු හැරිලා කරාමේ තියෙන තැනට අත දැම්මා...බුදු අම්මේ...මගේ අතට හීතලට අහුවුනේ පොළඟාගේ ඇඟ.මම ආපහු අත ගසලා දාලා දිව්වේ කොහොමද කියලා මටම මතක නැහැ.මට කොහොම හරි ආපහු හොද කල්පනාව එනකොට මම චමරිය ඇතුලේ සැටිය උඩ.

ඉස්සෙල්ලම බැලුවේ පොළඟා දෂ්ට කරාද කියලා.දෙය්යන්ගේ පිහිටෙන් එහෙම වෙලා නෑ.මට තාමත් හිතාගන්න බෑ එහෙම වුනේ කොහොමද කියලා.මං හිතන්නේ ඌ දෂ්ට කරාට වැදිලා තියෙන්නේ වතුර මීටරේට වෙන්න ඕන.ඒක තමයි මට හිතාගන්න පුළුවන් එකම දේ.මං කලින් වතුර මීටරේ වහද්දි තමයි ඌ එතනට එන්න ඇත්තේ.ස්..ස්..ස්..ගාලා වතුර ලීක්වෙනවා වගේ මට ඇහුනේ ඌ පිම්බපු සද්දේ.මම දොර අරින්නේ නැතිව ජනේලේ ඇරලා ගේට්ටුව දිහාට ටෝච් එක ගහලා බැලුවා.මූ ඉන්නවා තාමත් එතන.සෙරෙප්පු දෙකත් මගේ අතේ තිබුණු ටී වී එකේ රිමෝට් එකත් තාම වතුර මීටරේ ගාව බිම.පහුවෙනිදා උදේ තමයි ඒ දෙක ගන්න ගියේ.මිනිහෙක්ගේ අඩ්රිනලින් හෝමෝනේ වැඩකරන හැටි මං එදා තමයි හොදටම අත්දැක්කේ....හප්පේ මතක වෙද්දීත් මයිල් ස්මයිල් වෙනවා.....
අදට ඇතිනේ...තව කතා ඉස්සරහට...

ටටා...